دلنوشته ۱۱
صحبت های دلنشین یک همیار امید(بیمار مبتلا به ام.اس) به مناسبت روز جهانی #عکاسی
من فیضعلی رحمانی هستم در سال ۱۳۹۰ مبتلا به ام.اس شدم. بعد از مراجعات مکرر به پزشک بالاخره بیماری ام تشخیص داده شد.
دو سال اول را اصلا زندگی نکردم و چشمانم شدیدا مشکل داشت. من عکاس هستم. در آن دو سال فقط در آتلیه می نشستم و عکس هایی را که قبلا گرفته بودم با شماره چاپ می کردم.
وضعیت چشمانم اجازه کار و تمرکز در عکاسی را به من نمیداد بعد از آن مدت به خودم گفتم با نشستن و خوابیدن مشکل من حل نخواهد شد. با بهتر شدن بینایی ام، عکاسی را با کمی تفاوت و محدودیت از سر گرفتم و در حال حاضر نیز مشغول این فعالیت هستم. اما در واقع درصد کمی از حرفه ام بهره میبرم. بیشتر، عکس های اداری و پرسنلی می گیرم و بعد از ۲۰ دقیقه هم تحویل میدهم. البته دوست ندارم خیلی مشتری داشته باشم، چون توان کار زیاد را ندارم.
از خداوند برای همه انسان ها سلامتی میخواهم. بعد از چند سال عکاسی در شهر دندی و منطقه انگوران، در این زمینه اعتبار زیادی کسب کرده و مطرح شده بودم. همه مرا می‌شناختند. عادت کردن به ام.اس و این وضعیت غیرمنتظره خیلی سخت و غیر ممکن به نظر می رسید. زمانی بهترین فوتبالیست منطقه بودم ولی مدتی توان راه رفتن و زدن یک توپ ساده را نداشتم. تصمیم گرفتم بروم دانشگاه و افکارم را در درس و تحصیل متمرکز کنم. مدرک مهندسی برق را گرفتم و در انتخابات شورای شهر شرکت کردم. جالب است در آن منطقه به عنوان عکاس شناخته شده بودم ولی نزدیک به ۵۰۰ نفر به من رای دادند. من تصور میکردم نهایتا ۲۰۰ تا رای جمع کنم چون قصدم عضویت در شورای شهر نبود بیشتر تلاش میکردم خودم و جهان جدیدم را با ساختارهایش محک بزنم. خدا را شکر می کنم چون نتیجه ی انتخابات دنیایم را متحول کرد. فوق العاده بود من در حقیقت ۵۰۰ رای از ۶۵۰ رای منطقه را جمع کرده بودم.
عکاسی را هیچ وقت رها نکردم و ضمن عضویت در شورای شهر، رئیس هیات فوتبال شهرستان ماهنشان نیز هستم. ام.اس محدودم نکرد، بلکه منجر به شکوفایی استعدادها و توانایی های ذاتی ام شد. همین مسئله باعث می شود با ام.اس دوست باشم و در کنار خانواده با امید و عشق لحظه ها را زندگی کنم.
خیلی سال پیش قبل از عکاسی، سی دی می فروختم. خب به حال هر کسی دورانی از کسب و کار را تجربه میکند. ولی با پیشنهاد آشنایان و دوستان وارد شغل عکاسی شدم. من دوربین دیجیتالم کجا بود! با وب کم کارم را شروع کردم.
و بهترین عکسی که تا به امروز گرفته ام تصویر دو دختر نازنینم می باشد که همیشه موقع کار در مقابل چشمانم خودنمایی می کنند.
عکاس لحظه ها را برای آیندگان ثبت میکند و این شگفتی کار ماست. چون برای همیشه یاد و خاطرات را زنده نگه میداریم. و امروز خیلی خوشحالم چون بواسطه ی عکاسی خیلی از مردم با من در ارتباط هستند و این نکته روحیه ام را همیشه تازه نگاه میدارد. و عکس گرفتن از پسرم رادوین که در سال ۹۸ پا به این دنیا گذاشت یکی از کارهای همیشگی من است.
همیاران امید به کاری که انجام می دهید ایمان داشته باشید و امیدوار باشید که به خواسته هایتان می رسید. بدون امید زندگی معنایی ندارد. عکاس لحظه های ناب زندگی تان باشید.
روز جهانی عکاسی را به همه عکاسان عزیز تبریک میگویم
