دلنوشته۱۷
به خاطر دخترم با ام.اس کنار آمدم
جز خدا کیست که در سایه ی لطفش بخزیم
رحمت اوست که هر لحظه پناه من و توست
۲۱ساله بودم که متوجه شدم ام.اس دارم.
با یک بیماری مجهول و کاملا غریبه مواجه شده بودم. البته یکی از آشناهای نزدیک، مبتلا به ام.اس بود و متاسفانه نمی توانست راه برود ولی به هر حال من هیچ شناختی از آن بیماری نداشتم. علامت های شروع داستان ام.اس من هم شبیه خیلی های دیگر است. آخرین روزهای بارداری ام بود که سرگیجه می گرفتم و پاهایم گز گز میکرد تا اینکه بچه ام به دنیا آمد و خدای خوبی ها به من یک دختر دوست داشتنی و سالم هدیه داد.
ولی نمیتوانستم بغلش بکنم حتی یک لحظه کنارش باشم. در آن روزهای حساس و سخت همه ی زحمات و کارهایم بر دوش مادر عزیزم بود. چه روزهایی؟ دلم پر می کشید تا دخترم را در بغل بگیرم.....
اما تحمل کردم تا به روزهای با هم بودن برسیم. و هر بار تصور میکردم چه لحظه هایی را با هم خواهیم ساخت و من باید و باید از این گذر عبور کنم.
طبق تجویز دکتر معالج باید ام.آر.آی انجام میدادم. یک هفته طول کشید تا جواب ام.آر.آی به دستم برسد. جواب را برادر شوهرم به دکتر نشان داد و به من گفتن چیز خاصی نیست و فقط یک هفته احتیاج دارم بستری بشوم. با دکتر و پرستارها هماهنگ شده بودن که من از بیماری ام بویی نبرم.
تا دو سال همه می دانستند که من ام.اس دارم به جز خودم و همسرم. ولی برایم مهم نبود، اصلا به این بیماری فکر نمیکردم. به زندگی خوبی که داشتم تمرکز کردم و ادامه دادم. همسرم بی نهایت کمکم میکرد. باور کنید اندازه ی یک سرماخوردگی ساده هم برایم اهمیت نداشت چون هیچ تاثیری در زندگی ام و کارهایم و خیلی چیزهای دیگر نگذاشته بود.
من نسبت به ام.اس خیلی بی تفاوتم، طوری که حتی یک بار هم اسمش را به زبان نیاورده ام و با خودم هیچ وقت مرور نمی کنم که این بیماری با من است.
کلا آدم قوی هستم و با مشکلات خیلی خوب کنار می آیم. فقط افسوس یک چیز را می خورم که هیچ تصویری از نوزادی دخترم به دلیل آشفتگی آن زمان در ذهنم نیست و اصلا چیزی یادم نمی آید. دختر گلم الان هشت ساله شده و با هم خیلی دوست هستیم. به معنای واقعی کنار هم هستیم و حواسمان خوب به همدیگر است.
بعد بیماری باز هم باردار شدم و خداوند این بار یک پسر به ما هدیه داد و به لطف خودش به زندگی با ام.اس عادت کرده ام و عین دو تا دوست با هم زندگی می کنیم...
خدایا شکر که من احساس خوشبختی می کنم.
