صحبت های سر کار خانم دکتر صدیقه دهنایی، دکترای عمومی داروسازی و از بنیانگذاران انجمن خیریه ام . اس استان زنجان (امید) به مناسبت روز داروساز
سلام، من صدیقه دهنایی هستم، رشته داروسازی را با عشق و علاقه انتخاب کردم. چون رشته خیلی وسیعی است و علوم بسیار زیادی را در بر میگیرد.
داروسازی هم نقلی به دارو دارد و هم نقلی به درمان. فکر میکنم در انتخاب این رشته هیچ اشتباهی نکرده ام. از ویژگی های داروسازی این است که هم شنونده حرف بیماران هستند و هم خدمات پزشکی را مخصوصاً در جهت استفاده از داروها در اختیار بیماران قرار میدهند و خدمت رسانی می کنند.
از فعالیت های دیگر من این است که : یک فعال اجتماعی هستم و از بنیانگذاران انجمن خیریه ام.اس استان زنجان (امید). همیشه آرزو داشتم بیماران ام.اس یک نقطه امنی داشته باشند که این انجمن با همکاری دوستان زیادی تشکیل شد و به آرزویم رسیدم. چون آرزوی من این بود که یک روزی زنجان بتواند یک نقطه امنی باشد برای کسانی که در حساس ترین برهه زندگی درگیر ام.اس می شوند. و امروز به جرات میتوانم بگویم که انجمن امید جایگاه خوبی برای بیماران است.
بیماری ام.اس به نظر من یک چالش بزرگ است چون در بهترین سال های زندگی فرد اتفاق می افتد، بیماری است که به یک جا ختم نمی‌شود و روح و جسم و بینایی و سایر ارگانهای حیاتی را درگیر می کند.
به نظر می‌رسد برای بیماران ام اس باید خدمات بیشتری ارائه شود خصوصاً افرادی که مشکل حرکتی دارند و ما آنها را به چشم میبینیم و ممکن است ناراحت بشویم در حالی که خیلی از اتفاقات در درون آنها می افتد که نمیتوانند بیان کنند از جمله چیزهای خیلی مهمی که ما از آنها هیچ اطلاعی نداریم. چون بیشتر بیماران ما جنس زن هستند و از نظر عاطفی در تنگنا هستند و همسرشان ترکشان میکنند و نمیتوانند از نظر مالی خودشان را تامین کنند و خیلی موقع ها به عنوان یک بار اضافی تلقی میشوند و همه این ها یک رنج است. اما در سراسر دنیا یک بیمار ام.اسی رنج این مشکلات را ندارد و دو پرستار تمام وقت دارد که هر ۱۲ساعت عوض میشوند. و از نظر دارو و هزینه مشکلی ندارند.
انجمن امید هم این امید را در انسانهای شریف به وجود آورده است که شاید ما بتوانیم این خلأ را جبران کنیم، با خرید داروهای جانبی، ویلچر، تشک مواج، خدمات پرستاری، تامین پوشینه و خیلی چیزهای دیگر تا بیمار فقط رنج بیماری را بکشد نه رنج نداشتن را.
به نظرم می‌رسد که یک حرکت انقلابی در انجمن امید باید اتفاق بیفتد، انقلابی از این نظر که باید یک سازوکارهایی به کار ببریم و آینده ای را پی ریزی کنیم که آیندگان ما و بیمارانی که می آیند هیچ مشکلی برای آنها نباشد.
در انتها باید بگویم که بیماری ام.اس علاوه بر این که به دارو نیاز دارد و داروها فقط میتواند کیفیت زندگی آنها را بالا ببرد ما به لحاظ مسائل روانشناختی یا فعالیت های حرکتی نیز مدیون این بیماران هستیم.
خدمت رسانی در حوزه روانشناسی و انجام ورزش هایی که بیماران ما را میتواند خیلی دیر به سمت ناتوانی سوق دهد، باید در برنامه های ما به طور همیشگی گنجانده شود که قطعا با این حرکت ها کیفیت زندگی آنها را بالا برده و آنها را خوشحال میکنیم.
و خدا را شکر می کنم به خاطر وجود انسانهایی که در این خیریه فعالیت می کنند و همه ی اینها از عشق این بزرگواران به بیماران است.
۱۳۹۹/۰۶/۱۵، ۰۹:۵۵:۰۴ 3853
اخبار مرتبط
